moje małe miejsce na świecie...: kwiaty, chlapa i herbata!

Oczekiwanie na wiosnę w samym środku zimy, jest jak pragnienie o lataniu, kiedy nie ma się skrzydeł! Po prostu ogarnia mnie przygnębienie i niemoc, kiedy widzę taką roztopioną, pośniegową pluchę na dworze. Chcąc przejść na drugą stronę polnej drogi muszę hycać jak zajączek pomiędzy kałużami z wodą. Po powrocie do domu 2x mokry kozak pod ciepłym kaloryferem to pierwsza rzecz o jakiej myślę. Sami zobaczcie jak to wygląda. Czy ktoś może sprawić żeby to odparowało raz-dwa?

Trochę wiosny wprowadziła do mojego pokoju ciocia, która kupiła dla mnie sztuczne, różowe stokrotki w ślicznej doniczce. Prawda, że wyglądają jak prawdziwe? Do tego buzi w czółko i od razu samopoczucie rośnie na plus. Uwielbiam takie spontaniczne prezenty, ponieważ dają mi poczucie, że otaczam się wspaniałymi osobami, które nawet podczas zwykłych zakupów, potrafią dostrzec na sklepowej półce rzecz, która na pewno mi się spodoba i sprawi radość. Z resztą nie znam nikogo, kto nie lubi dostawać upominków. Udało Ci się Ciotka!

Patrząc na stokrotki popijam gorącą waniliową herbatę i grzeję się pod kocem (z laptopem na kolanach, który również oddaje ciepełko) + delikatne dźwięki muzyki, lekko ściszonej i tyk-tyk zegara stojącego nieopodal. Kupiłam ją (herbatę) całkiem przypadkowo w Rossmanie, kiedy już z koszykiem pełnym pierdół, szłam do kasy. Od dzisiaj wiem, że będzie ona miała sztandarowe miejsce w mojej skrzynce z „niezwykłymi” herbatami. Smak wanilii, kojarzący się z ciepłym budyniem, zniewala moje zmysły, a ulubiony różowy kubek (kształtem kojarzący się z kubkiem, z mlekiem i kożuchem, podawanym w barach mlecznych) potęguje to uczucie. Niech ta chwila nigdy się nie kończy. Taka cisza i spokój, bez tramwajów, samochodów i pędzących ludzi, możliwa tylko do uzyskania na wsi. Bezcenne!